Martin Schray, Free Jazz Blog
What must one sacrifice to art? Not always and necessarily life, as Friedrich Schiller says in his drama “Wallenstein“ (“And if you do not to commit life / life will never be won“) and as it may have been true for some jazz musicians who literally played for their lives – like perhaps Charlie Parker and John Coltrane. In the 1960s and 70s people often looked down on musicians who were not exclusively dedicated to music and were therefore considered amateurs (e.g. the Modern Jazz Quintet Karlsruhe), but today this is no longer an issue. An extraordinary musician like Stefan Keune also works as a librarian, which does not prevent him from regularly publishing excellent albums. His music burns at both ends, especially in his trio with Dominic Lash (bass) and Steve Noble (drums).
A few minutes on this recording – at the end of „Whatsoever“, the second piece – sums up everything that makes And Now so beautiful: the breathtaking whirlpool that captures the listener, the bliss of a voice that energetically combines pain and elation; and the openness to dialogue with musical companions. In the first eight minutes of the first piece, “Well Then“, the trio explores the entire tonal spectrum they offer. The saxophone dominates with its squeaking and squeezing tones that shoot through the room like ricochets. The short runs are counteracted by percussion and bass, it sounds as if sandpaper is being pulled over metal. After this furious introduction, the music constantly alternates between very fast, wild passages and extremely slow and contemplative parts. In this way it’s strongly condensed one the one hand and on the other it’s opened wide, it purrs together and is then released again. In addition, it stumbles over uneven terrain and pants like a dog after an extensive hunt. Keune’s precision is razor sharp in contrast to his often washed-out tones. His saxophone, with its characteristic bird sounds (listen to the beginning of “Finally“), is reminiscent of the late, great Wolfgang Fuchs.
The music of this trio is consumed in the moment, in the longing for what is attainable. Everything is open and ambiguous, nervous and torn apart. Keune’s saxophone spits, stutters and flings out the riffs, it’s as if the torment of its creator becomes audible – fluid, transient and spontaneous. Underneath this rough surface, however, there’s also a beauty, but you have to expose it directly in the hustle and bustle and the excessiveness of the sounds, because at the moment of sounding it has already vanished again.
And Now is like a necessary (fantastic, absurd) corrective to reality. It’s the kind of improvisation of this trio that is able to temporarily suspend the existing order of things. Free improvisation: a rescue into the open. An exercise in freedom. Highly recommended.
John Eyles, All About Jazz
The trio of German saxophonist Stefan Keune with British bassist Dominic Lash and drummer Steve Noble first came together in September 2013 when they appeared at guitarist John Russell’s monthly Mopomoso afternoon at The Vortex, Keune having been a regular visitor there through his duo with Russell which dates back to the 90’s. The trio worked well together and, a couple of months later, returned to The Vortex to record Fractions (NoBusiness, 2015) which was issued as a limited edition vinyl LP, to considerable acclaim. Recorded in London at the Café Oto Project Space in January 2020, And Now is the trio’s second album together.
On his first recording, in 1992, Keune played tenor and sopranino saxophones, before shifting to alto sax, doubling on sopranino and, later, baritone, as many alto players do. In recent years, he has swung back to tenor sax, Fractions featuring him on tenor and sopranino. On And Now, Keune is only heard on tenor sax. (Of course, such details need not have huge significance but may be more to do with the practicalities of international travel with instruments…)
The music consists of three extended improvisations, the shortest, „Whatsoever,“ clocking in at sixteen-and-a-half minutes, the longest, the opener „Well Then,“ at twenty-seven. Straight from its start, all three players are in top gear. In person, Keune is quietly spoken and somewhat unassuming; the transition when he takes the stage with a horn in his hand can seem as dramatic as Clark Kent becoming his alter ego. Straight away, propelled by the energy of Lash and Noble, Keune unleashes a fluent, rapid-fire series of upper register notes which, in turn, energize his bandmates.
Such high intensity playing would be unsustainable for the track’s full duration—for players or listeners—so it is not a surprise when, some eight minutes in, Keune takes a breather, leaving Lash and Noble to shift down a gear. The pair indulge in a musical conversation which gives each a well-deserved solo opportunity, before Keune gradually rejoins as they rebuild momentum, leading to a more reflective passage from all three together. Without any sudden gear changes or jump cuts, this subtly morphs into another section as energetic as the opening.
Variety of pace and dynamics typifies the album and ensures that there is never a dull moment or a flat spot to be heard. All three players are crucial to the trio’s music, and the absence of any one would radically alter its tell-tale sound. They all sound engaged throughout and produce engaging music which sets pulses racing, ensuring the album’s sixty-six-and-a-half minutes fly by. Excellent.
Jean-Michel van Schouwburg, Orynx improv‘ and sounds
Si vous aimez l’Albert Ayler des improvisations explosives des albums Spiritual Unity et Prophecy, l’Evan Parker des seventies-eighties, le Brötzmann arcbouté sous le déluge percussif d’Han Bennink ou le Mats Gustafsson d’avec Gush ou Lovens, vous trouverez ici la pièce à conviction ultime. Il n’y a pas de ligne « mélodique », seulement des articulations du son frénétique, des morsures de bec et d’anche, un souffle destroy de cracheur de feu. Le style de Stefan Keune est voisin de l’Evan Parker vitriolé et explosif lorsqu’il jouait en duo avec Paul Lytton ou Derek Bailey ou en trio avec Alex Schlippenbach et Paul Lovens ou de l’extraordinaire Michel Doneda au sax soprano. Après les dix premières dix minutes volcaniques de Well Then (26 :48), s’installe un dialogue égalitaire où les sonorités détaillées explorant les marges de l’instrument créent une vision kaléidoscopique du flux musical. Lorsque se pointe une forme mélodique au sax ténor, cela devient le prétexte pour doubler ou tripler les coups de langue sur le bec et utiliser des doigtés « fourchus » qui ouvrent le champ à la multiplication de fragments mélodiques concassés et superposés comme si la colonne d’air en ébullition était sur le point d’exploser avec une projection d’éclats suraigus et très brefs grognements dans le grave ou le médium. On songe alors à l’éthique du Spontaneous Music Ensemble comme le documente Face To Face avec le percussionniste John Stevens et Trevor Watts au sax soprano. Je me concentre sur la description du saxophoniste car, même si cette musique est égalitaire et collective, il s’agit bien d’un trio cum saxophone ténor, dont les particularités expressives – expressionnistes colorent et définissent leur univers musical. Sous – jacentes à cette déferlante de sons pointillistes, harmoniques suraiguës, sauts de registres, frictions de timbres, exaspérations d’un souffle chirurgical, on perçoit des constructions harmoniques complexes et des variations de doigtés intelligentes qui rendent son improvisation captivante et vous tiennent en haleine. Durant les quinze dernières minutes de Well Then et le début de Whatsoever (16 :31), le trio construit des flux renouvelés où chaque improvisateur est plongé dans une écoute mutuelle intense en échangeant et partageant leurs recherches individuelles de sonorités, de mouvements et de lignes / courbes / points avec un sens de l’ouverture, une dynamique plus proche du mezzopiano que du forte / fortissimo, registre obligé du hard free-jazz. Toutefois, la lave couve sous la cendre : on sent que les esprits s’échauffent et tout-à-coup, le moteur s’emballe au régime maximum, la batterie de Steve Noble éclate, et le souffle dément de Stefan Keune hache menu le son orgiaque du ténor : l’expressionisme nihiliste maximum est cisaillé par son articulation délirante envoyant dans l’espace scories, notes écrasées, déchirures du timbre, éclats d’une exceptionnelle brièveté. Les tripes à l’air. C’est la notion du temps qui se fracasse. Dans le troisième et dernier morceau, Finally(23 :18), le trio remet le couvert en renouvelant l’ordonnancement des échanges. La contrebasse acquiert plus d’espace et on découvre que le jeu de Dominic Lash se nourrit subtilement de la réthorique du saxophoniste en l’adaptant aux caractéristiques du grand violon. Le batteur organise avec soin des vagues percussives en crescendo sur le long terme alternant ses accents et espaces blancs en coordination étroite avec les lames de trilles hasardeuses du souffleur, celui-ci toujours impliqué dans son style spasmodique mais avec de belles nuances. Au fur et à mesure que les minutes s’écoulent, la tension monte inexorablement, le jeu devient de plus en plus fourni, intense assez près d’une éventuelle déflagration finale. Steve Noble dose son travail machiavélique en surveillant étroitement la cocotte-minute qui semble menacer, chauffée à blanc. Les énormes pizzicati de Dominic Lash retiennent l’ensemble à la surface du sol, et vers la seizième minute, le contrebassiste joue seul un moment, puis initie un échange pointilliste avec le souffleur où il explore les vibrations des cordes à l’archet avec un travail remarquable sur le timbre, les harmoniques, filant et cardant le son, percutant la touche, alors que Keune sollicite des suraigus à peine audibles sur une ou deux notes triturées à l’extrême. C’est presque dans un silence fantomatique que disparaît la musique se réduisant dans un decrescendo spontané, mais joué de mains de maîtres. C’est sans nul doute, un des performances collectives d’improvisation radicale impliquant un sax ténor, celle-ci aussi violemment expressionniste et spontanée qu’austère et méthodique, les plus étonnantes qu’il m’a été donné d’écouter par le biais d’un enregistrement, dont la réécoute permet la compréhension de son cheminement et l’analyse du processus précis. Fascinant ! Le trio Keune/ Lash/ Noble a déjà un solide opus vinyle chez No Business (Fractions) dont il prolonge et améliore la facture et les procédés avec cet exceptionnel And Now. J’ajoute encore que si Steve Noble est fort sollicité par une kyrielle de poids lourds de la scène (Evan Parker, Alan Wilkinson, Joe McPhee, Peter Brötzmann, Alex Hawkins, Alex Ward, Yoni Silver etc…) et Dom Lash pareil avec de nombreux projets (Alex Hawkins, Alex Ward, Pat Thomas, Mark Sanders, Tony Buck, Tony Bevan, Chris Cundy), l’évolution discographique / événementielle de Stefan Keune est clairsemée MAIS parsemée d’albums incontournables, entre autres, avec le guitariste John Russell (Excerpts and Offerings/ Acta et Frequency of Use/ NurNichtNur), le contrebassiste Hans Schneider et le batteur Achim Kramer (The Long and the Short of It / Creative Sources et No Comment/ FMP) et en solo (Sunday Sundaes / Creative Sources). Un album duo avec Paul Lovens, Live 2013 / FMR et cette pièce d’archives de 1993, Nothing Particularly Horrible / FMR avec Russell, Schneider et Paul Lovens. L’intérêt de l’auditeur curieux sera récompensé car, d’un de ces albums à l’autre, on l’entend au sax alto, au sax sopranino (engin difficile), au ténor et au baryton et toujours aussi pertinent ! Je vous dis, un client ! https://stefankeune.com/discography/ On se plaindra qu’un de ses concurrents dans la discipline à l’étonnant don d’ubiquité, Mats Gustafsson, s’est dispersé dans une multitude de compacts, vinyles, ltd edition, cassettes, items à encadrer, curiosités quasi-numismatiques, sessions dispensables, projets fumants, saturant le fétichisme obsessionnel de la collectionnite au point qu’il est devenu aujourd’hui impossible de choisir l’objet rare et révélateur de son talent réel. C’est pourquoi je décrète, qu’en la matière de saxophone free à l’arrache ou au détail, suivez Stefan Keune, vous ne serez pas déçu (tout comme avec Urs Leimgruber et Michel Doneda) ! Ses quelques enregistrements fabuleux resterons toujours à la portée de votre petit portefeuille ou sur un coin choisi de votre étagère sans être envahi et vous aurez le loisir de les apprendre par cœur. La musique du cœur en fait !
Eyal Hareuveni
«And Now» is the second album of the free-improv trio of German tenor sax player Stefan Keune and the British rhythm section of double bass player Dominic Lash and drummer Steve Noble, following «Fractions» (NoBusiness, 2015). Keune feels at home in the British free-improv scene and cultivated a close collaborative relationship with guitarist John Russell.
«And Now», like «Fractions», was recorded live, this time at London’s Cafe Oto Project Space in January 2020. The title says it all. This trio excels in the art of the moment and offers three urgent and explosive, extended free-improvisations. The restless and powerful interplay highlights the rich and expressive language of Keune on the higher register of the tenor sax, ranging from an intense array of shrieks, squeals, and wails, sounding as owing much to the seminal attacks of Peter Brötzmann, to more reserved and abstract musings, and the propulsive rhythmic conception of Lash and Noble, never subscribing on a rhythmic pattern but always charging the commotion with a manic rhythmic drive.
There is a segment mid-piece of the first improvisation «Well Then» where Keune rests and catches his breath and enables Lash and Noble to suggest a more introspective and sparse interaction, still a fast one, as this trio explodes – literally – with ideas even at such contemplative moments. The second piece «Whatsoever» builds its powerful free-jazz interplay through a more patient and open strategy that is often channeled into climatic bursts that are becoming longer and longer until the trio explodes with raw power and brutal intensity. The trio experiments with another improvisation strategy on the third and last piece «Finally» informed by Noble play with cymbals and percussion instruments. Keune and Lash comment on the inventive yet provocative percussive gestures of Noble. Eventually, as expected, the trio gravitates again into a rough and tough series of manic, explosive moments before concluding with a more quiet, surprisingly intimate, and truly poetic interplay that stresses the far-reaching and imaginative aesthetics of this excellent trio.
Andrzej Nowak, Spontaneous Music Tribune
Fenomen muzyki improwizowanej polega między innymi na tym, iż nie przestaje ona zaskakiwać nas choćby przez moment. Przesłuchałeś tysiące płyt, twoje domowe półki uginają się pod ich ciężarem, pamięci zewnętrzne twoich komputerów dawno już pękły w szwach, zdawałoby się, że doprawdy nic cię już nie zaskoczy, a tu takie And Now! wpada do twojego odtwarzacza, a jego akustyczne dźwięki (z archaicznego nośnika CD!) skutecznie ryją ci beret i stawiają do pionu! Możesz jedynie krzyknąć WHAW! i bez zbędnej zwłoki przystąpić do opisania w języku ci ojczystym, jak bardzo ta muzyka rwie ci trzewia i sprawia, iż koniecznie musisz o tym fakcie poinformować cały świat!
Saksofon tenorowy, kontrabas i perkusja. Znacie taki wariant? Swobodna zabawa w dźwięki silnie osadzone w jazzowej estetyce. Coś Wam to mówi? Koncert z londyńskim Cafe Oto (Project Space), styczeń szalonego roku 2020! Okoliczności nad wyraz typowe? Trzy odcinki, ponad 66 minut muzyki*). Ostrzegam – muzyki wyjątkowej! Dawno nie słuchałem swobodnego free jazzu na takim poziomie!
Panie i Panowie – Stefan Keune**), Dominic Lash i Steve Noble!
Well Then. Od pierwszego dźwięku opowieść toczona jest bardzo kolektywnie, trochę wedle reguły wet za wet, akcja za akcję! Masywny, ale bardzo bystry, chwilami agresywny free jazz! Keune zaczyna z naprawdę wysokiego C – śle ze swojego tenoru ostre frazy, czupurne klastery, strumienie dźwięków niezwykle mocnych, intensywnych, ale jednocześnie precyzyjnych, pełnych błyskotliwego zadęcia, kreowanych doskonałą techniką gry i zdaje się, że niczym nieograniczoną kreatywnością. Noble dyktuje bystre tempo, pełen jest dobrych emocji i przyjaznej perkusiście nerwowości. Lash płynie matowym brzmieniem kontrabasu, snuje się pomiędzy partnerami jak wąż, który kąsa raz za razem. Choć to prawie niemożliwe, dynamika nagrania wciąż rośnie, a ogień bucha z każdego miejsca sceny. Saksofon śpiewa, skrzeczy, rozrabia całą paletą dysz, stawia stemple doskonałości niczym szwajcarski zegarek wyznaczający nano sekundy różnicy w biegu na sto metrów. What a power! Pakt z diabłem zostaje szybko osiągnięty – już teraz zdaje się być nieśmiertelny! Wybicie 8 minuty wyznacza drobne spowolnienie na osi wydarzeń. Krótkie, perkusyjne solo, które de facto wyznacza nowy wątek improwizacji, tudzież kilka ostrych szarpnięć za struny dla podkreślenia wagi sytuacji scenicznej. Dęciak powraca po dwóch minutach, ale zdaje się być odrobinę zrelaksowany i nigdzie się mu nie śpieszy. Stawia ostre jak brzytwa frazy, ale nie goni za dynamiką. Klimat delikatnego suspensu podkreśla pierwsze pojawienie się smyczka na gryfie kontrabasu (arco do pary z pizzicato!). Narracja nabiera wiatru w żagle – popis na wszystkich frontach! Najpierw krótkie interludium na kontrabas i perkusję, czynione naszą ulubiona metodą call & responce, skomentowane subtelnymi podmuchami z tuby saksofonu (brzmiącego, jak kruszyna!), imitującymi wysoki lot smyczka. Potem faza pół dronów, małych śpiewów i zalotnych gierek, z wycofanym, a chwilami nawet milczącym saksofonem. Ten ostatni powraca po 20 minucie i zabiera całą łobuzerię w kolejny ognisty galop. Stefan strzela jak z karabinu maszynowego, ale czyni wszystko z gracją florecisty! Nim set dobije do końca, muzycy zdążą jeszcze wyhamować i zaprosić nas na krótki spacer w klimatach dark & slowly. Tenor staje na placach, smyk go wspiera, błyszczą talerze. Ostatnie dźwięki leją się ze smyczka, który przytula się do tuby saksofonu.
Whatsoever. Szczoteczki perkusyjne szeleszczą w powietrzu. Spokojne otwarcie, komentowane przez krótkie frazy kontrabasu i saksofonu, mała rozmowa o poranku. Narracja budowana jest na bazie świetnej komunikacji – każdy z muzyków zdaje się perfekcyjnie antycypować działania partnerów. Na bardziej energiczne ruchy artystów musimy poczekać aż do 6 minuty. Emocje dość szybko dobijają do poziomu otwarcia całego koncertu. Noble nie dyktuje jednak szczególnie ostrego tempa, wszyscy mają tu czas na sytuacyjne niuanse, dobre akcje i jeszcze lepsze reakcje! Perła za perłą! Lash znów żeni arco z pizzicato węzłem wiecznej miłości. Keune zdaje się być gotowy i zdolny do wszystkiego. Niczym zadziorny łobuziak zabiera chłopaków na niebezpieczny trip! Faza tłumienia i szukania mroku następuje w połowie 9 minuty. Mikro solo Noble’a niemal przezroczyste jak ambient. Znów wystarczy ułamek sekundy, by trio stanęło w ogniu. Dramaturgiczny rollercaster trwa tu w najlepsze! Jakby nam było mało, pod sam koniec kilkunastominutowej części muzycy włączają jeszcze tryb speed metalowy!
Finally. Rozochocony smyczek, dynamiczne pałeczki tańczące jedynie na talerzach i groźny saksofon – oto konstelacja, z jaką ruszamy w ostatni dziś bój. Kolektywne stemple ognia budzą respekt na widowni, ale ten free jazz zdaje się być lekki niczym stado wiosennych gołębi, temperamentny i uczuciowy, mimo, iż czyniony na dużej dynamice. What a game! Tuż przed upływem 5 minuty solo kontrabasu, dziergane wyjątkowo ostrym smyczkiem. Obok rezonują talerze, tuba piszczy i lamentuje (a może muzyk używa tu samego ustnika?). Beauty dirty chamber as well! Kolejna faza improwizacji, to kilka szybkich dialogów, które znamionują powrót jazzowej estetyki. Podejście pod kolejny wybuch free jazzowych emocji trwa kilka minut. Eksplozja ma miejsce dokładnie po upływie 12 minuty. Power trio! Samonakręcająca się spirala demonicznej mocy! Ten wątek koncertu gaśnie po mniej więcej czterech minutach, leniwie przechodząc w fazę rezonansu talerzy do pary z pizzicato kontrabasu (kolejne duetowe interludium, to niemal znak rozpoznawczy tego wyśmienitego koncertu!). Saksofon powraca zawadiacko, stawia gęste zasieki lub zalotnie podśpiewuje pod nosem. Gra w pytania i odpowiedzi na osi kontrabas-saksofon znów zdobi flow samym złotem. Z sekundy na sekundę opowieść zbliża się do fazy finałowej. W skupieniu, bez pośpiechu, ale wciąż z dramaturgiczną precyzją – namiętny smyczek, szeleszczące talerze, wytłumiony, ugrzeczniony saksofon, wszyscy w trybie suchej preparacji dźwięków. Jeszcze tylko kilka bardziej energetycznych ruchów, para-jazzowych grepsów (ach, ten Lash!) i opowieść dobiega końca. Brawo!
*) Wydawcą płyty CD jest FMR Records. Premiera wydawnictwa miała miejsce w ubiegłym miesiącu.
**) Niemiecki saksofonista, mimo, iż dość dawno osiągnął wiek średni (ur.1965), po prawdzie debiutował na naszych łamach całkiem niedawno, przy okazji pierwszego wydania nagrania, które zarejestrowano w roku … 1993. Ów doskonały koncert – Nothing Particularly Horrible (Live In Bochum ’93) – został odpowiednio skomentowany przez Pana Redaktora. W zatęchłych archiwach Trybuny można jeszcze znaleźć ledwie kilka słów wychwalającym nagranie Stefana sprzed prawie 20 lat, poczynione w towarzystwie jednego z naszych ulubieńców – Johna Russella.
Redakcja nie ma specjalnie dużych wyrzutów sumienia z powodu tak wątłej prezentacji dotychczasowego dorobku saksofonisty, bo i ów dorobek nie jest nadmiernie rozbudowany. Wedle wskazań naszego podręcznego przyjaciela (discogs.com), muzyk – aktywny zawodowo już pełne trzy dekady – upublicznił do tej pory w sumie jedenaście wydawnictw (z dziś opisywanym włącznie). Nie zmienia to jednak faktu, iż po większość z tych nagrań będziemy chcieli sięgnąć niezwłocznie (ale to już pewnie po wakacjach!).
Ken Waxman, Jazzword
Two takes on the saxophone-string-percussion form confirm its ongoing adaptability, especially when applied to Free Music. Recorded four months apart in two countries, the trios consist of a mixture of younger and older improvisers from four different countries. Uniformly engaging, the lines of demarcation involve tracks lengths and instrument choices.
Someone who has played frequently with the John Russell, German saxophonist Stefan Keune, who limits himself to tenor on And Now, has forged a long-standing relationship with drummer Steve Noble and bassist Dominic Lash, both from the UK. Classic in some ways the CD consists of three extended tracks. Younger than Keune, Slovenian tenor and soprano saxophonist Cene Resnik, who has worked with Rob Mazurek, expresses himself over six selections on Through Eons to Know. His associates are both Italian, percussionist Stefano Giust and cellist Giovanni Maier who have played with many exploratory musicians from both sides of the border.
Versatile in this context, Maier’s cello command is such that the smaller instrument easily fits the double bass’ rhythmic role with additional space for the occasional elevated line in its usual range. From the top combing harsh and wiggling string thrusts with gong-ringing, rim shots and clip-clops from Giust provides the cushion on which Resnik can outline the quickening themes. Sometimes sharp saxophone split tones evolve contrapuntally to cello sweetness, other time a reed-string blend is created. Deviations do occur. On “Practice of a Principle” for instance, Maier’s sul ponticello sprawls dramatically thicken as they evolve alongside split-tone spills from the saxophonist. This finally leads to brighter, near-Oriental accelerations from Resnik as intermittent drum accents come in-and-out of focus. In particular the saxophonist uses a “Reveille”-like bugle call as on “Watching under the Carpet” to end a bout of mid-range theme variations alongside subtle cello plinks. A colorist, Giust lays back for the most part, only occasionally adding a waterfall of cymbal strokes or rugged accents to even out narratives overdrawn by jagged string plucks or reed overblowing. Trio thesis summation comes on the final “End of Western Criteria” which evolves from restrained cello sweeps that moderate dog-whistle-high air exhalation from Resnik to subsequently rough up the exposition, culminating in a finale of almost numberless variations from the two. Along the way Maier produces angled sweeps and double-bass-like pumps, and Giust drum pops and clatters, as the saxophonist stutters brittle vibrations, stuttering spits and vuvuzela-like honks.
As capable – if not more so – of creating discursive sound scenarios as Resnik, Keune’s altogether looser session chugs ahead with heightened intensity from all three players. With the briefest track more than 16½ minutes long, the trio members have plenty of real estate in which to roam aurally. Lash’s pulsing swells and thumps and Noble’s ruffs and rebounds appear to be ceaseless, while Keune, beginning with the primary “Well Then” chugs out advanced multiphonics that stretch to the limits of glossolalia and nephritic intensity. As Noble produces rumbles and splashes from all parts of his kit and Lash projects the beat with washboard-like scrubs the saxophonist’s yelps and swells continue until a little past the half-way mark. At that point gradually disintegrating reed split tones slither the piece to a conclusion marked by a powerful thump from the bassist. While the following “Whatsoever” varies the program with higher pitches from all three as well as near silence that introduces spectacular cymbal crashes from Noble. Lash’s constant string strumming oozes the narration into the concluding “Finally”, whose almost 23½ minute project expanded tonal variations. The bassist is particularly prominent here, cannily loosening the tightly wound strings to propel lower case buzzes and percussive slaps, creating inventive textures by roaming from the instrument’s scroll to its spike. Meantime as Noble clunks rims and rings bells, Keune makes entire sequences out of aviary whistles, culminating in a shaking sopranissimo passage. Splayed spiccato pops from the bassist and barely-there squeaks from the saxophonist mark a descent to silence.
Profound heart-pounding intensity is displayed with color and sensitivity on these sessions. Whether you prefer exploratory sound is solid blocks or more divided, each set has much to offer.